งานช่างหัวโขนแบบศิลปะไทย TSCO 2452.60 ช่างหัวโขน,   ISCO 7319 : ช่างงานหัตถกรรม (กรรมวิธีแบบดั้งเดิม)

1. ความเข้าใจการเลือกใช้สมุกยางรัก   

2. ความเข้าใจและทักษะสัดส่วนใบหน้าหัวโขนในการปั้นหน้าหัวโขน ตามแบบดั้งเดิม  

3. ความรู้และทักษะการประดับลวดลายส่วนต่าง ๆ ของหัวโขน

4. ความเข้าใจการเลือกชนิดของทองคำเปลวที่นำมาปิดลวดลายหัวโขน   

5. รู้จักวัสดุ อุปกรณ์เครื่องในการปิดทองคำเปลว  

6. ความเข้าใจและทักษะการประดับพลอย และ เลื่อมสีต่าง ๆ 

7. ความเข้าใจการเลือกชนิดของสีที่นำมาใช้เขียนหน้าหัวโขน   

8. ความรู้เรื่องเส้นฮ่อ เส้นไพร  ลายผ้าโพก  

9. ความเข้าใจและทักษะการเขียนเส้นลวดลายทอง 

(ก) ความต้องการด้านทักษะ

1. ทักษะการเตรียมผสมรักสมุก 

2. ทักษะในการปั้นหน้าหัวโขน

3. ทักษะการประดับลวดลายส่วนต่าง ๆ ของหัวโขน

4. ทักษะจัดเตรียมวัสดุ อุปกรณ์การปิดทองคำเปลว 

5. ทักษะในการปิดทองคำเปลวบนลวดลายหัวโขน

6. ทักษะการประดับพลอยและเลื่อมสีต่าง ๆ 

7. ทักษะจัดเตรียมวัสดุ อุปกรณ์ชนิดของสีที่นำมาใช้เขียนหน้าหัวโขน  

8. ทักษะในการเขียนเส้นฮ่อ เส้นไพร ลายผ้าโพก  

9. ทักษะการเขียนเส้นทอง

(ข) ความต้องการด้านความรู้

1. ความรู้เรื่องการผสมรักสมุกในการปั้นหน้าหัวโขน

2. ความรู้เรื่องลวดลายในการประดับหัวโขน 

3. ความรู้การและทักษะการประดับลวดลายส่วนต่าง ๆ ของหัวโขน

4. ความรู้เรื่องการใช้ยางรัก ใช้สีในการปิดทองคำเปลว

5. ความรู้เรื่องการใช้เครื่องมือในการปิดทอง 

6. ความรู้การและทักษะการประดับพลอยบนลวดลายหัวโขน

7. ความรู้เกี่ยวกับลักษณะสีของหัวโขน ประเภทต่าง ๆ 

8. ความรู้เกี่ยวกับลักษณะของการเขียนเส้นฮ่อ เส้นไพร เส้นทองบนหน้าหัวโขน 

9. ความรู้เกี่ยวกับลักษณะของการเขียนผ้าโพกหัวโขน

 

     (ก)    หลักฐานการปฏิบัติงาน (Performance Evidence)

1. ภาพถ่ายผลงาน ในการนำมาใช้ในงานปั้นหน้าหัวโขน 

2. ผลงานที่นำเสนอ การประดับลวดลายของหัวโขน 

     (ข)    หลักฐานความรู้ (Knowledge Evidence)

1. ระบุและอธิบายการผสมรักสมุกในการปั้นหน้าหัวโขน

2. ระบุและอธิบายสัดส่วนใบหน้าหัวโขนและการเสริมส่วนประกอบโครงหน้าหัวโขน 

3. ระบุและอธิบายขั้นตอนการประดับลวดลายส่วนต่าง ๆ ของหัวโขน

4. ระบุหรืออธิบายการขั้นตอนกี่ปิดทองคำเปลวได้

5. ระบุหรืออธิบายประดับพลอยบนลวดลายหัวโขนได้

6. ระบุหรืออธิบายการเลือกวัสดุอื่น ๆ ในการปิดทองได้เหมาะสม 

7. ระบุหรืออธิบายการขั้นตอนการลงสีพื้นหน้าหัวโขน

8. ระบุหรืออธิบายการเขียนเส้นฮ่อ เส้นไพร เส้นทองบนหน้าหัวโขน 

9.ระบุหรืออธิบายการเขียนผ้าโพกหัวโขน

     (ค)    คำแนะนำในการประเมิน

หลักฐานที่ต้องการเพื่อแสดงถึงสมรรถนะในส่วนนี้ ต้องมีความสำคัญและตอบสนองตามข้อกำหนดของสมรรถนะย่อยและเกณฑ์การปฏิบัติงาน โดยต้องแสดงถึง

1. ความรู้และทักษะที่เกี่ยวข้องการปั้นหน้าหัวโขน การประดับลวดลาย การปิดทอง 

2. ความสมบูรณ์ของลวดลายที่ประดับ 

3. ความสมบูรณ์ของหัวโขน ที่สำเร็จ

     (ง) วิธีการประเมิน

1. การประเมินผลความรู้โดยการการสอบสัมภาษณ์

2. การประเมินผลการปฏิบัติโดยใช้การประเมินจากแบบทดสอบการปฏิบัติงาน

3. การประเมินผลโดยการพิจารณาจากผลงานที่นำเสนอ 

     (ก)    คำแนะนำ 

ผู้เข้ารับการประเมินต้องมีความรู้และทักษะในการจัดเตรียมวัสดุและทรัพยากรดังต่อไปนี้

1. การรักสมุก

2. การปั้นหน้าหัวโขนและส่วนเสริมใบหน้าหัวโขน

3. การตีลวดลายในการประดับลายหัวโขนหรือตามภูมิปัญญาท้องถิ่น 

4. การปิดทองคำเปลวหัวโขนได้อย่างเหมาะสม

5. การประดับพลอย - เลื่อมสีต่าง ๆ 

6. การเขียนหน้าหัวโขนได้อย่างเหมาะสม 

     (ข)    คำอธิบายรายละเอียด

รักสมุก เป็นวัสดุที่ประกอบขึ้นด้วยรักน้ำเกลี้ยง สมุก น้ำมันยาง และ ปูนแดงเล็กน้อยผสมร่วมเข้าด้วยกัน เป็นเนื้อวัสดุที่อาจปั้นให้เป็นรูปทรงต่าง ๆ ได้ดังประสงค์ และ รักสมุกนี้ภายหลังแห้งสนิทแล้วจะแข็ง และคงรูปอยู่เช่นนั้นได้นาน ไม่แตกหักง่าย หากไม่ถูกกระทบกระทั่งอย่างแรง รักสมุก จึงเป็นวัสดุอีกชนิดหนึ่งที่ช่างปั้นสมัยก่อนนิยมทำขึ้น สำหรับใช้ปั้นงานลวดลาย งานตีลวดลายประดับหัวโขน 

     การปั้นรักสมุกและใช้ตีลวดลายหัวโขน

- ไม้คลึงสมุก เป็นเครื่องมือสำหรับคลึง นวด รักสมุกให้อ่อนตัว ทำให้แบบเป็นแผ่นตามต้องการ

- ไม้ตีลวดลาย ใช้สำหรับ บด ตี รักสมุกให้นิ่ม และทำเป็นรูปต่าง ๆ ตามที่ช่างใช้งาน

- ไม้เนียน ใช้สำหรับปั้นแต่งเติมเพิ่ม หรือลดรักสมุก หรือกวดผิวเนื้อรักสมุกให้เรียบเกลี้ยง

- มีดปลายแหลม ใช้ตัด เจียน ขีดเส้น ช่วยในการปั้น

    ขั้นตอนการปั้นรักสมุก ให้เป็นรูปทรงใบหน้าของหัวโขน ต้องวางส่วนประกอบต่าง ๆ ไว้แล้ว เช่น โครงตา โครงปาก โครงคิ้ว หรือทำการเสริมส่วนประกอบต่าง ๆ ปั้นหน้าหัวโขน

1. นำรักสมุก ที่ได้ผ่านการเตรียม และปั้นทำเป็นแท่ง ๆ ไว้แล้วมาทำให้เนื้อรักสมุกอ่อนตัว และเนื้อนุ่มพอเหมาะที่ปั้นเป็นรูปต่าง ๆ ตัดเป็นท่อนสั้น ๆ เคล้ากับน้ำมันยางเล็กน้อยให้ทั่ว แล้วนำออกตากแดดจนรักสมุกแต่ละท่อนอ่อนตัวพอสมควร จึงนำมาทุบรวมกันให้เป็นเนื้อเดียว และเหนียวนุ่มพอดี มาคลึงด้วยไม้ คลึงสมุกบนหน้าแผ่นหิน รีดเนื้อรักออกเป็นแผ่นแบบเตรียมไว้สำหรับตัดแบ่งนำมาปั้นขึ้นรูป หรือใช้ตีพิมพ์กับ แม่พิมพ์ให้เป็นลวดลายต่าง ๆ 

2. การใช้รักสมุกปั้นให้รักสมุกมีความอ่อนตัวไม่แข็งมากเกินไป มาตกแต่งให้เป็นลวดลาย ตามลักษณะของหน้าหัวโขนที่ช่างจะสร้าง 

3. การปั้นประกอบกับส่วนที่เสริมออกมาจากโครงกระดาษ เพื่อให้ลวดลายลอยออกมาไม่มาก ระวังการหักในเวลาปั้น  

4. การปั้นรักสมุกในส่วนที่เป็นระดับ ให้ปั้นเป็นเส้นทับลงที่ระดับแล้วค่อย ๆ ตกแต่งให้เรียบเป็นระดับ ๆ ตามลักษณะของรูปแบบหัวโขนต้องการ 

5. รักสมุกปั้นทับโครงสร้างที่ทำด้วยกระดาษให้รูปเป็นโครงร่างโกลน ๆ ไว้ จากนั้นค่อย ๆ ปั้นทำส่วนที่เป็นรายละเอียดต่าง ๆ ตามรูปลักษณะของหัวโขน

6. ตกแต่งงานปั้นรักสมุกตามรายละเอียดต่าง ๆ ให้สมบูรณ์ เพิ่มเติมตามตำแหน่งที่ออกแบบคัดลอกจากรูปแบบโบราณ ให้ถูกต้อง  

7. เมื่อทำการปั้นส่วนต่าง ๆ ของใบหน้าหัวโขนเสร็จเรียบร้อย ให้ทิ้งไว้จนรักสมุกแห้งสนิท แล้วนำไปปิดกระดาษหัวโขนทั้งหัวใหม่ ให้กระดาษปิดรอยการปั้นทั้งหมด และทำให้โครงหุ่นหัวโขนแข็งแรงขึ้น 

    การปั้นมีทั้งแบบหัวโขนที่ไม่มียอด และมียอด ต้องกำหนดลักษณะของสัดส่วนต่าง ๆ ให้ได้ตามแบบที่ออกแบบไว้ ยอดด้วยไม้ ยอดแผ่นหนัง ยอดแผ่นโลหะ     

    การประดับลวดลายหัวโขน

1. การประดับลวดลายของหัวโขน มีแบบแผน แบบโบราณ โดยการตีลวดลาย จากแม่พิมพ์หินสบู่หรือ วัสดุอื่นที่ใช้ในการทำแม่พิมพ์ลวดลาย 

2. เครื่องมีอในการตีมี ไม้กดลาย (ไม้เนียนใช้สำหรับตีลวดลาย)  

3. เหล็กปลายแหลม

4. ไม้คลึงรัก ไม้กลึงวัสดุที่ใช้แทนรักสมุก

    วิธีการตีลายหรือกดลวดลายออกมาใช้งานก็ไม่เหมือนกัน ช่างหัวโขนบ้างที่ใช้รักสมุกใบตองแห้ง รักสมุกกะลา สมุกถ่าน วิธีการทำก็ไม่เหมือนกัน การตีลายออกมาก็มีวิธีการแตกต่าง ๆ กันไป แต่การประดับลวดลาย ก็มีแบบอย่างของโบารณให้ศึกษา ไม่ว่าการประดับลวดลายหัวโขน ลวดลายยอดแบบต่าง ๆ มีเอกสารให้ศึกษาอยู่ ที่สำคัญคือการประดับลวดลายได้ถูกต้องเหมาะสม กับลักษณะของหัวโขนนั้น ๆ ตามแบบสกุลช่างนั้น ๆ 

1. การวางลวดลายในแต่ละระดับ เป็นไปตามแบบหรือตัวอย่างที่ช่างหัวโขนจะสร้างหัวโขนนั้น ๆ ออกมา

2. ลวดลายที่ใช้ประดับต้องมีความเรียบร้อย เท่ากันไม่บิดเบี้ยว ผิดรูปทรง ลวดลายต่อเนื่องกัน

3. ถ้าเป็นการใช้รักสมุก ต้องทิ้งไว้ประมาณ 1 – 2 เดือนให้รักสมุกแห้งสนิท จึงสามารถนำมาทำขั้นตอนการปิดทองได้

4. ถ้าเป็นวัสดุอื่นที่นำมาใช้ในการตีลวดลาย เช่น สีโป๊วแห้งเร็วโจมาร์ ดินไทย ดินญี่ปุ่น อีพ็อกซี่ วัสดุที่ช่างใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่น หรือภูมิปัญญาสกุลช่าง ก็สามารถนำมาใช้ได้ เป็นเทคนิคของช่างหัวโขน 

5. การติดลวดลายในปันจุบันใช้กาวลาเท็กซ์ ในการติดลวดลาย เป็นการประยุกต์วัสดุในการใช้งาน 

6. การประดับลายรักร้อยที่เกี่ยวใช้รักร้อยติด ปิดด้วยเส้นบน ล่าง และใส่ลวดลายร่องเลื่อม การประดับลวดลายกระจังตามระดับต่าง ๆ ที่มีขนาดกระจังที่มีขนาดต่าง ๆ กันไปตามระดับ ขนาดใหญ่และขนาดเล็ก 

7. การวางลวดลายต่าง ๆ ในการประดับลวดลายของหัวโขน เป็นไปตามแบบอย่างดั้งเดิมหรือแบบสกุลช่างที่อาจจะไม่เหมือนกัน ของช่างหัวโขนในแต่ละที่ 

8. ลวดลายแม่พิมพ์ที่ใช้ในการตีลวดลายในการประดับเป็นไปตามสกุลช่าง อาจจะผิดขนาดหรือสัดส่วนต่างกันในประดับลวดลายต่าง ๆ 

9. การประดับลวดลายหัวโขน สามารถดูจากรูปแบบ หรือภาพถ่ายตัวอย่าง ที่นำมาเป็นต้นแบบได้ตามความเหมาะสม 

10. เมื่อประดับลวดลายหัวโขน เสร็จเรียบร้อย จะเป็นรักสมุกหรือภูมิปัญญาของช่าง หรือภูมิปัญญาสกุลช่าง ต้องทิ้งในลวดลายนั้นแห้งสนิท  

     งานปิดทองคำเปลว บนลวดลายที่ประดับหัวโขน เป็นสิ่งที่สำคัญ ที่ผู้ปิดทองต้องรู้ขั้นตอนการปิดทอง การเลือกใช้วัสดุที่จะนำมาเป็นตัวปิดทองคำเปลว  ไม่ว่าจะเป็นยางรัก หรือสีน้ำมัน ต้องมีขั้นตอนต่าง ๆ ที่จะทำให้ขั้นตอนการปิดทองได้ผลงานการปิดทองที่ทองคำเปลวมันเป็นเงาเสมอกัน 

     การประดับพลอย - เลื่อมสีต่าง ๆ ลงในร่อง ที่เตรียมไว้ใสพลอยหรือเลื่อมสี นั้น ต้องมี่ทักษะการใช้เครื่องมือตอกเลื่อมสี ให้ได้ขนาดต่าง ๆ ที่จะนำมาใช้ เป็นความละเอียดของช่างหัวโขน 

     อุปกรณ์ในการปิดทอง 

1. กะบกรองผงทอง

2. พู่กัน แปรงขนาดต่าง ๆ ขนอ่อน

3. น้ำมันสน

4. น้ำมันทินเนอร์

5. เชลแลคสำหรับทาไม้ ที่ผสมแอลกอฮอล์ 

6. ทองคำเปลว 

7. ยางรัก หรือสีน้ำมัน ตามความชำนาญของช่างที่ทำงานปิดทอง

ขั้นตอนการปิดทองลวดลายหัวโขน ของแต่ละสกุลช่างหรือภูมิปัญญาช่าง อาจมีขั้นตอนต่าง ๆ กันไป วิธีผสมยางรักหรือสีปิดทองก็อาจต่าง ๆ กันออกไป ให้ดูที่ผลสำเร็จของการปิดทองว่าได้ผลของการปิดทองออกมาอย่างไร 

- ผิวทองคำเปลวที่ปิดออกมาเป็นผิวมัน เงา 

- ไม่มีรอยชำรุด หรือปิดทองไม่ติด

- ไม่มีรอยชำหรือที่เรียกว่าทองจม

- ทองคำเปลวเข้าตามร่อง มุม ทุกส่วนของลวดลายเต็ม

     วัสดุ อุปกรณ์และพลอยและเลื่อมสี มีหลายประเภทให้เลือกใช้

1. ตัวตอกรู หรือตุ๊ดตู่ ขนาดต่าง ๆ 

2. เลื่อมสีต่าง ๆ 

3. กาวลาเท็กซ์  

4. พลอยกระจก ขนาดต่าง ๆ 

5. พลอยสังเคราะห์ ขนาดต่าง ๆ 

     ในลวดลายขนาดต่าง ๆ ที่ประดับบนหัวโขนจะมีร่องไว้ใส่พลอย เช่น กระจัง จะมีร่องรับพลอยอยู่ ใช้กาวลาเท็กซ์ทาเล็กน้อยตรงร่องแล้วนำพลอยวางลงไปให้ติดกับกาวลาเท็กซ์

ในลวดลายที่เป็นร่องเลื่อมก็จะมีร่องให้ใส่เลื่อมสี  แต่ต้องทำการตัดเลื่อมให้พอดีกับร่อง โดยใช้ตัวตอกรู หรือตุ๊ดตู่ ตอกเลื่อมให้เป็นตามร่องของลวดลาย หรือการตัดเป็นชิ้นตามขนาดร่องของช่องเลื่อมนั้น ใช้กาวลาเท็กซ์เป็นตัวติดเลื่อมกับร่องลวดลาย

    ช่างหัวโขน ต้องมีความชำนาญในการกำหนดสีและเขียนสี ได้แบบดั้งเดิม โดยการใช้สีแบบโบราณ หรือสีสมัยใหม่ ในการทำงานให้ได้ผลงานหัวโขนที่ถูกวิธี การเขียนเส้นต่าง ๆ ลงหน้าหัวโขน ไม่ให้ผิดไปจากโบราณ หรือตามแบบภูมิปัญญา – สกุลช่างต่าง ๆ ที่ยังทำหัวโขนอยู่ในปัจจุบัน  สะท้อนความเชื่อและจารีตประเพณี อนุรักษ์กระบวนการ รูปแบบ ลวดลายการเขียนเส้นต่าง ๆ ที่สืบทอดกันมา  

     อุปกรณ์การเขียนหน้าหัวโขน 

1. พู่กัน เบอร์พิเศษขนาดต่าง ๆ 

2. สีแบบโบราณ ที่ทำขึ้นมาใช้เอง 

3. สีโปสเตอร์ธรรมดาหรือแบบสีโปสเตอร์กันน้ำ

4. สีโทนไทย (สีจากภูมิปัญญาช่างศิลป์ของไทย สกัดคัดแยกสีแบบสีโบราณ) 

5. ยางมะเดื่อสำหรับเขียนเส้นทองบนหัวโขน  

6. ทองคำเปลว

7. จานผสมสีสำหรับใช้ในการเขียน

เส้นที่เขียนบนหน้าโขนมีเส้นหลัก ๆ มีชื่อเรียกประเภทเส้นเพียงสองเส้น คือ

     1. เส้นไพร คือ เส้นสีเขียว เส้นนี้เป็นเส้นที่สำคัญบนหน้าโขน เมื่อทำการระบายสีหน้าเสร็จแล้ว       ให้เขียนเส้นไพรก่อนเพราะเป็นเส้นโครงหลัก ๆ ของโครงใบหน้าหัวโขน ที่จะเขียนเส้น ประกอบอื่น ๆ บนหน้าต่อไป เส้นไพรบนหน้าโขนหมายถึง เส้นที่ใช้เขียน เส้นคิ้ว พรายคิ้ว เส้นขอบตา หางตา พรายปาก 

เส้นไพรโดยปกติใช้เส้นสีเขียวเขียนเป็นหลัก ยกเว้นศีรษะโขนที่มีใบหน้าสีเขียว เส้นไพรจะใช้สีฟ้า

     2. เส้นฮ่อ เป็นเส้นที่สำคัญรองจากเส้นไพร เส้นฮ่อนี้แสดงถึงทิศทางริ้วรอยบนใบหน้าหัวโขน ความเหี่ยวย่นของผิวหนัง ระดับตา เส้นขนบาง ๆ บนใบหน้า และยังแสดงถึงสัญลักษณ์พิเศษบางอย่างของหัวโขน    นั้น ๆ ในตัวละครเรื่องรามเกียรติ์ประกอบไปด้วยเส้นทั้งหมดสี่สี ไล่สีจากด้านบนของตัวเส้น คือ สีทอง สีชมพู สีแดง และสีลิ้นจี่ 

     ที่เรียกว่าเส้นฮ่อ เพราะลักษณะของเส้นเมื่อลากวาดแล้วในปลายเส้นจะสะบัดเป็นพริ้วคล้ายผ้าที่สะบัดกลับด้านไปมา เหมือนกับลายของจีนฮ่อ

     งานเขียนหน้าโขน

     ผู้ที่เป็นช่างทำหัวโขนต้องศึกษาเรื่องของสีและลักษณะหัวโขนให้เข้าใจ จดจำได้อย่างแม่นยำ และถูกต้อง โดยศึกษาจากหัวโขนของโบราณ และตำราสี และลักษณะหัวโขนที่กรมศิลปากรได้เคยจัดพิมพ์ไว้ เมื่อเวลาเขียนจะได้ไม่มีการผิดพลาดได้ เพราะสีของหัวโขนเป็นสัญลักษณ์ที่จะบอกให้รู้ว่าหัวโขนนั้นชื่ออะไร

     1. การระบายสีพื้นหน้าโขน เช่น ทศกัณฐ์ก็ลงพื้นสีเขียว  หนุมานลงพื้นสีขาว ไมยราบลงพื้นสีม่วง เป็นต้น สีที่ใช้สามารถใช้ได้หลายประเภททั้งสีโปสเตอร์ สีฝุ่น และสีพลาสติก แต่ไม่ใช้สีน้ำมันลงเป็นอันขาด 

     2. การเขียนส่วนที่เป็นคิ้ว ตา ขอบปาก และเครา ตามศัพท์ช่างเรียกว่า “เส้นไพร” โดยจะเรียกว่าเส้นไพรคิ้ว เส้นไพลปาก เป็นต้น สีที่ใช้เขียนเส้นไพลนี้ช่างโบราณได้กำหนดให้ใช้สีเขียวทุกหัว ยกเว้นหัวที่มีหน้าสีเขียวให้เขียนเส้นไพลเป็นสีฟ้าหรือสีครามอ่อน เส้นไพลนี้จะมีความหนากว่าเส้นอื่น ๆ 

     3. การเขียนเส้นฮ่อ อันเป็นเส้นลายบนหน้าโขนโดยมีที่มาจากรอยย่นต่าง ๆ บนใบหน้าของคนตามธรรมชาติ การเขียนเส้นฮ่อนี้จะทำให้หัวโขนดูมีชีวิตชีวาสวยงามขึ้น และเป็นการแสดงออกของอารมณ์ของตัวโขนได้สมบูรณ์

     4. การเขียนลายผ้าปิดท้าทอยหัวโขน โบราณนิยมเขียนเป็นลายกนกเปลว ลายก้านขด หรือลายใบเทศ อาจจะใช้รักตีลายมาปั้นหรือตีลายมาประดับแล้วปิดทองก็ได้

     5. การติดเขี้ยว วัสดุที่ใช้ทำเขี้ยวได้ เช่น หอยมุก งาช้าง กำไลพลาสติก ซึ่งต้องขัดแต่งด้วยตะไบให้มีลักษณะเหมือนเขี้ยวแล้วนำไปติดที่ปากหัวโขน

     6. ตรวจสอบความสมบูรณ์ของผลงานที่สร้างเสร็จ

เครื่องมือในการประเมิ นให้ดูจากคู่มือการประเมิน ซึ่งประกอบด้วย

1. การประเมินผลความรู้โดยการการสอบสัมภาษณ์

2. ประเมินจากผลงานที่นำ นำเสนอ

3. แฟ้มสะสมผลงาน (Portfolio) และเอกสารที่เกี่ยวข้อง